Zwykła przyzwoitość, Wojciech Chmielarz

 

Trzecia część cyklu i nie ma nudy – zwroty akcji, rosnące napięcie, sensacyjne wątki, pełnokrwiści bohaterowie, realistyczne sceny ze zwykłego życia. Niezmiennie podoba mi się bezkompromisowość, szlachetność, zaangażowanie „Bezimiennego”. To, że szanuje prawo i porządek, ale gdy czuje, że nie ma innej drogi, potrafi wykorzystać swoje umiejętności technik walki i w ostateczności – zdolny jest do przemocy…

Tym razem, szukając nowej kwatery, trafia do domu pana Henryka. Staruszek wynajmuje mu pokój w domu, na który, jak się okazuje, swój plan, można powiedzieć, ze wręcz brawurowy,  mają gangsterzy. Rynek nieruchomości w Warszawie to pole minowe dla bezbronnych, starszych, samotnych osób… I znowu sobie pomyślałam, że świat byłby lepszy, gdyby ludzie byli po prostu PRZYZWOICI! Niestety – otaczają nas również „czarne charaktery”, dobrze więc, że pojawił się ktoś, komu nie żal czasu i wysiłku, by stanąć w obronie słabszych. Bezimienny nie waha się widząc krzywdę starszego pana. Nie analizuje, nie szacuje zysków i strat – reaguje od razu… Takich przyzwoitych postaci, zaangażowanych w czynienie dobra, jest nawet więcej…

Bohaterowie są wyraziści, tak autentyczni, że ich losy wzbudzają współczucie, empatię, a czasem nawet frustrację. Dzięki temu czytelnik z łatwością może identyfikować się z nimi, ich przeżyciami i dylematami. Jak nie wzruszyć się na gest pana Henryka, który późno zrozumiał, że za rzadko kupował żonie ulubione kwiaty – dlatego teraz stawia tulipany przed fotografią zmarłej kobiety…

Spostrzegawczość, wrażliwość, umiejętność wniknięcia w duszę, umysł, serce i zdolność oddania tłoczących się tam emocji – to niezmiennie zaskakująca cecha autora… i do tego ta szczypta humoru…

"Zwykła przyzwoitość" to nie tylko pasjonująca opowieść o walce dobra ze złem, ale także refleksja nad wartościami moralnymi i siłą ludzkiego charakteru. Autor w mistrzowski sposób ukazuje, że nawet w najbardziej beznadziejnych sytuacjach zawsze warto trwać przy własnych przekonaniach.

Z niecierpliwością wyczekuję kontynuacji.

"Wybrzeże szpiegów", Tess Gerritsen

 

Fascynująca, dynamiczna powieść, która łączy w sobie elementy thrillera szpiegowskiego z opowieścią o przyjaźni, demonach przeszłości, konsekwencjach podjętych decyzji. Gerritsen potrafi wciągnąć czytelnika od pierwszych stron, ukazując pozornie zwyczajne życie mieszkańców małego miasteczka, których wiąże ze sobą pewien sekret…

Maggie, tęskniąc za normalnością,  zamieszkała w spokojnym zakątku Maine. Znalazła swoją przystań, bezpieczną kryjówkę, miejsce, które możne nazwać domem. Spokojnie sobie żyje, hoduje kury, planuje ulepszenia na farmie… do czasu, gdy odzywa się jej przeszłość i w swoim azylu zastaje agentkę CIA. Zapomniała już trochę o innym świecie – brutalnym, mrocznym, bezwzględnym, w którym terror i duże pieniądze są normą. Wraca sprawa fatalnej operacji sprzed szesnastu lat… Okazuje się bowiem, że niepozorna Maggie, bezkonfliktowa, niezauważalna wręcz emerytka – jest byłą pracownicą Agencji…  Znowu musi działać – pomagają jej niezawodni przyjaciele i pewien istotny szczegół – jest teraz niezauważalną „staruszką”. Byłaby bezpieczna, zapomniała jednak o pewnej zależności – nieustraszonym można być tylko wtedy, gdy nie ma się nikogo bliskiego, bo tylko wówczas nie ma się słabych punktów….

Przeszłość bohaterów to fascynujący wątek. Okazuje się, że pozory mylą i nic nie jest takie, jak się wydaje… Każdy czyn, każda decyzja wiąże się z konsekwencjami. Podoba mi się interpretacja „podeszłego” wieku i spojrzenie na „emerytów” – których stawy może nie działają jak trzeba, ale umysły są wciąż sprawne…

Podsumowując, "Wybrzeże szpiegów" to znakomita mieszanka thrillera, przygody i dramatu, która zachwyca czytelnika od pierwszych stron. Pełna napięcia i emocji powieść zapewni niezapomniane doznania czytelnicze dla wszystkich, którzy szukają opowieści o przyjaźni, miłości i tajemnicach…

 

Do końca moich dni, Anna Rybakiewicz

 

Historia pełna niezwykłej siły i determinacji. Powieść przedstawia losy Apolonii Dobkowskiej, której życie nagle wywraca się do góry nogami… 

Do pewnej zimowej nocy 1940 roku „jaśnie panience” wydaje się, że największym problemem jest zakazane uczucie do biednego chłopaka – ogrodnika Jurka. Gdy do dworu wpadają enkawudziści, informują o przesiedleniu, dając rodzinie trzydzieści minut na spakowanie rzeczy - następuje koniec dotychczasowego świata…

Zaczyna się straszna podróż – w strachu, nieludzkich warunkach, bydlęcych wagonach, brudzie, ścisku. Nowym domem staje się pasiołek Kamyszenka w Krasnoczowskim Rejonie – pięć tysięcy kilometrów od domu w Szczepankowie. Rodzina musi wytrwać w warunkach skrajnej biedy i zimna, walczyć o każdy okruch chleba, stawić czoła wielu trudnościom i próbom, spróbować przywyknąć do nowych warunków. Ta nierówna walka o przetrwanie, zarówno fizyczne, jak i emocjonalne jest godna podziwu. Czy jest możliwy powrót do domu w Polsce, czy przetrwa miłość do Jerzego, a może na nieludzkiej ziemi narodzi się nowe uczucie?

Zdradzę, że części rodziny uda się powrócić do kraju. Jednak rzeczywistość po wojnie nie przynosi spodziewanej ulgi, tylko kolejne wyzwania, cierpienia i trudności. Moralne dylematy i konflikty wewnętrzne Poli rozdzierają serce. Potyka się, popełnia błędy, za które płaci do końca swoich dni. To jednak czyni tę postać bardziej ludzką i autentyczną.

Z kart powieści przebija niegasnąca nadzieja, okazuje się bowiem, że nawet w najtrudniejszych sytuacjach wiara, determinacja mogą prowadzić do ostatecznego zwycięstwa nad przeciwnościami losu. Ważne, by pozostać sobą, być przyzwoitym, dobrym człowiekiem.

Zapraszam do tej emocjonującej  podróży z bohaterami – historia opowiedziana jest z taką wrażliwością, wyczuciem, empatią, że odnosi się wrażenie towarzyszenia bohaterom w ich trudach i radościach. Samo przypomnienie krzywdy, upokorzenia, cierpienia Sybiraków jest bardzo potrzebne, stanowi piękne oddanie im hołdu.