Klinika, Klaudia Muniak

Gaja budzi się w szpitalu po wypadku, niewiele pamięta z tego, co się wydarzyło. Dużo śpi, nikt jej nie odwiedza, pielęgniarki nie odpowiadają na pytania. W tej sytuacji zrozumiałe są niepewność, uczucie niepokoju i zagrożenia… Te odczucia są jednak tak sugestywne, wzmagające się z taką siłą, że towarzyszą nie tylko bohaterce, ale udzielają się też czytelnikowi. Udręczona dziewczyna czuje chwilami, że popada w paranoję. Wydaje jej się, że miły doktor jest jej jedynym sprzymierzeńcem…

Bohaterka jest wyjątkową osobą, ma świadomość, że żyje dzięki rozwojowi nauki i medycyny. Możliwość edycji genów, wycięcia tego odpowiadającego za zespół Edwardsa stała się dla niej cudowną szansą na normalne życie… A jednak wszystko ma swoją cenę… Jaką? Musicie doczytać sami.

Autorka doskonale zgłębiła temat inżynierii genetycznej oraz rzeczywistości znanej tylko pacjentom szpitali i klinik. Z przejmującą łatwością oddaje odczucia zdezorientowanej pacjentki – wahania nastroju, niepokojące przeczucia, złość na personel bagatelizujący kolejne uwagi i ignorujący dylematy. 

Powieść jest udanym połączeniem wątku medycznego z kryminalnym. Aktualne nawiązanie do sytuacji społeczno-politycznej jest dla mnie ogromnym plusem, pozwala emocjonalniej wczuć się w sytuację bohaterki, zrozumieć jej żal i rozgoryczenie.