„Gorzko, gorzko”, Joanna Bator

 

Przepiękna, trochę smutna, trochę gorzka historia czterech kobiet – opowiedziana, a właściwie odtworzona, od czasów prababki Berty do teraźniejszości prawnuczki Kaliny… I to właśnie 30-letnia Kalina, którą poznajemy na pierwszych stronach powieści, wprowadza nas powoli w pełen zawirowań, niedomówień, potknięć świat swoich przodków. Tę bohaterkę/narratorkę polubiłam od razu, między innymi za to, że potrafiła pokochać psa przybłędę i smakują jej grzyby z makaronem…

Zgłębiając motywy postępowania kolejnych postaci, do czytelnika dociera  najważniejsza prawda – miłość gotowa jest na wszystko! Nie ma drugiej tak potężnej siły, chociaż los czasami zabiera szansę na szczęśliwe zakończenia.

Czas czterech kobiet splątuje się w jedno – jak dobierany warkocz – tworząc zachwycający efekt! I sama już nie wiem, co jest tego przyczyną - pamięć komórkowa, geny, najskrytsze marzenia i dominujące cechy charakteru, przekazane wraz z DNA??? Bo jak wytłumaczyć fakt, że ogromne pragnienie prababki rozbłyskuje w głowie prawnuczki??!

Od myśli o tej powieści trudno się uwolnić, bo odnajduję cząstkę siebie w historii każdej bohaterki… Wzrusza mnie świadomość, że wszystkie jesteśmy podobne – miotające się od chwil szczęścia do pełnego goryczy żalu, poddane nieprzewidywalnym zrządzeniom losu. Wielką wagę ma dla mnie to, że wróciły do mnie powiedzenia, przechowywane gdzieś we wspomnieniach, takie jak „zaiwaniać”, „ciepnąć”, „spartolić”, przypominają mi dzieciństwo i moją babcię.

 Wiem, że przeczytam te sagę jeszcze raz, ponieważ dręczy mnie przekonanie, że każdy szczegół jest ważny i na pewno pominęłam coś istotnego…

Muszę też przyznać się do pewnego niedosytu – baaardzo chciałabym poznać więcej szczegółów miłości Kaliny i weterynarza oraz fascynującą historię Bazylego Ochęduszki, który w przedziwny sposób łączy losy czterech bohaterek …